گرگ میش: ۴۱. برویم

۱۳۹۳/۱۰/۱۷

جایی که کسی را نشناسم، و کسی هم مرا. شاید جایی که هیچ‌کس نباشد.

پ.ن: از ۱۷/آبان/۱۳۹۳ و کماکان

سجل

این‌جا یک وبلاگ است. یکی از تک و توک دکان‌هایی که هنوز چراغ زنبوری‌شان سوسو می‌زند در راسته‌ای که روزگاری برو بیایی داشت، توی کم‌تر دکانی سوزنی اگر می‌انداختی به زمین می‌رسید و سرت از همهمه رهگذرها گیج می‌خورد؛ و البته همان وقت‌ها هم نوپا و خلوت بود. گمان نمی‌کنم لازم باشد خاکی که روی قفسه‌ها نشسته و صدای جیرجیر در را توجیه کنم. راهت که به این‌جور جاها بخورد، با این چیزها هم آشنائی.

من، دکان‌داری که روزگاری مثل همه نوجوان‌ها آرزو داشت سری توی سرها در بیاورد. یکی از همین جوان‌ها که روی صندلی اتوبوس یا مترو گاهی لب‌خندی تحویل دیگران می‌دهد، اصوات ضبط شده را به صدای زنده‌ی خیابان ترجیح می‌دهد، خوب می‌داند هرروز بیش‌تر به یکی مثل همه شبیه می‌شود و گل بکارد سرش به سر بقیه می‌رسد و فکر می‌کند در معرفی خودش به‌جای این همه آسمان و ریسمان بافتن بهتر است به یک جمله بسنده کند: نه چندان از هیچ
.

گرگ میش

۱۳۹۳/۱۰/۱۷

۴۱. برویم

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر